Jak możemy zdyscyplinować pięciolatka o silnej woli, źle zachowujący się?
On 31 stycznia, 2021 by adminMój pięcioletni syn otrzymuje karę i obawia się jej, ale wielokrotnie wykazuje te same niedopuszczalne zachowania. Zawsze miał silną wolę i zazwyczaj traktuje stwierdzenie typu „Nie rób tego” jako otwarte zaproszenie do zrobienia tego. Próbowaliśmy taktyki przekierowania lub odwrócenia uwagi, ale on nadal jest tak wąsko skupiony na wykonywaniu oryginalnego zachowania. Co gorsza, zazwyczaj będzie wykonywał zabronione zachowanie i rażąco nam powie lub pokaże, że to zrobił. Wielokrotnie, nawet po ukaraniu. (Na to właśnie ma już czas.) Jest konsekwentnie karany, ale za każdym razem podąża tą samą autodestrukcyjną ścieżką. Kiedy zostaje ukarany, wyjaśniamy, co zrobił źle, dlaczego jest karany i dlaczego nie powinien robić tego, czego mu powiedziano. Czasami nawet powie nam najpierw, dlaczego ma kłopoty, więc zastanawiam się, czy zachowuje się z powodu nieuniknionej negatywnej uwagi, którą otrzymuje. Myślę, że otrzymuje mnóstwo miłości i pozytywnej uwagi – jest jedynym dziecko i przebywa z krewnym w ciągu dnia. Staramy się zapewnić mu dobre, zabawne dzieciństwo, ale musimy dowiedzieć się, jak skutecznie go zdyscyplinować.
Jego powtarzające się złe zachowanie obejmuje:
- Wrzeszczenie na całe gardło w miejscach publicznych (sklepy, domy znajomych itp.)
- Ucieka od nas (w parkach, sklepach, parkingach itp.)
- Odpowiadanie i lekceważenie autorytetów
- Ranienie zwierząt nawet po tym, jak wyjaśnimy, dlaczego to jest złe
- Powtarzające się uciążliwe zachowania (powtarzanie się, walenie pięściami, kopanie ścian, celowe kruszenie jedzenia na podłogach itp.)
- Wielokrotnie pyta nas, dlaczego „nie może czegoś zrobić, nawet po tym, jak mu to wyjaśniono”.
- Zasadniczo większość złych zachowań, które mogą popełniać małe dzieci, ale powtarzane w kółko, nawet po dyscyplina
Otrzymuje ostrzeżenie, aby zatrzymać zachowanie, a następnie w zależności od powagi tego, co zrobił (i gdzie jesteśmy), albo pójdzie na przerwę, albo straci przywilej (na przykład zabranie ulubionego filmu lub zaginięcie na zajęciach). Chodzenie na przerwy i utrata przywilejów naprawdę go zdenerwowało, ale ostatecznie nie powstrzymało go od złego zachowania. To tak, jakby on nie mógł sobie pomóc.
Mój współmałżonek i ja jesteśmy zmęczeni. Staramy się modelować dobre zachowanie i zachęcać go do dobrego wychowania i szacunku. Takie zachowanie nas upokarza. Wygląda na to, że nie możemy nawet cieszyć się życiem jako rodzina, ponieważ nasz syn jest tak uciążliwy i nie reaguje. Większość publicznych wyjść trzeba skrócić lub wyeliminować, ponieważ konsekwentnie źle się zachowuje i nie reaguje na naszą dyscyplinę. Po jego złym zachowaniu, kiedy próbujemy porozmawiać z nim serdecznie o jego zachowaniu i dlaczego oczekujemy, że będzie o nas pamiętać, zwykle ma małe problemy z wyrażeniem siebie i wiele razy dostajemy te same bzdury odpowiedzi od niego (Nas: Dlaczego zrobiłeś [złe zachowanie]? On: Ponieważ nie chciałem). Nie lubi też nawiązywać kontaktu wzrokowego. Zwykle nie mamy wrażenia, że do niego dotarliśmy.
Czy jest inna taktyka dyscypliny, którą moglibyśmy wypróbować? A może brzmi to tak, jakbyśmy musieli widzisz profesjonalistę w tym momencie? Jesteśmy zagubieni i nie chcemy, aby sprawy wymknęły się spod kontroli, gdy on się starzeje (a nawet zaczyna szkołę). Chcemy tylko, aby zrozumiał, że jego zachowanie nie zawsze do zaakceptowania.
Dziękuję za przeczytanie.
Aktualizacja (z komentarzy poniżej): Mój małżonek i ja nie zgadzamy się na lanie, ponieważ mieliśmy z nim różne doświadczenia. Czasami czuje, że jest to konieczne. Ponieważ nasz syn nie poprawiał się po przerwach i odbieraniu przedmiotów / przywilejów, zgodziłem się z nim i używaliśmy go do wybranych złych zachowań. To nie działało lepiej. Jednakże, kiedy dostał lanie, zawsze mu mówiono dlaczego. Nie wspomniałem, że użyliśmy go, ponieważ obawiałem się, że odwróci to uwagę od pierwotnego pytania, ale ponieważ pojawiło się już [w komentarzach], tak, zostało zbadane, ale bez lepszych wyników niż nasze inne taktyki .
Komentarze
- I ' d zacznij od przyjrzenia się temu, co dzieje się podczas ” przebywa z krewnym w ciągu dnia ” w okresie.: /
- Powinienem określić, że to jego dziadkowie (tata '). Myślę, że ' to wspaniali ludzie. Mogę ich winić tylko za to, że byli trochę wyrozumiali w przeszłości, w tym są przez niego znużeni i czasami się poddają. Ostatnio jego zachowanie stało się tak złe, że zwykle są zmuszeni do dyscyplinowania, a nie ignorowania go lub pozwalania mu się zsuwać. Ale dyscyplinują go i ostatnio dość dobrze wpisują się w to, co robimy w domu. ' są zaniepokojeni jego zachowaniem również i odbyliśmy dyskusje na temat dyscypliny, więc wiemy, że ' prezentujemy jednolity front.
- @JaneTaekwonDo: Niektóre z tego przypominają mi naszą sytuację, zwłaszcza ” Ponieważ nie ' nie chciałem . ” Nie ' nie mam odpowiedzi, ' też nadal pracujemy nad że. Jeśli możesz ' t połączyć się z nim, profesjonalna pomoc może być dobrym sposobem. Niedawno odkryłem duńskiego autora Jespera Juula jesperjuul.com/forside_uk.asp i jego teorie. Jestem pod wrażeniem jego sposobu rozumienia obu stron i umiejętności opisz problem (z tego, co przeczytałem i zobaczyłem w wywiadach). Nie ' nie wiem, gdzie mieszkasz i czy jego ” familylab ” też tam istnieje , ale w takim przypadku ' bym wypróbował, gdybym mógł.
- Dziękuję za link. Dobrze wiedzieć, że ' nie jest jedynym dzieckiem, które tak reaguje. Byłem naprawdę zdziwiony, kiedy po raz pierwszy zaczął mówić ” Ponieważ nie ' nie chcę ” jako odpowiedź na nasze pytanie, dlaczego coś zrobił. Teraz mówi to prawie za każdym razem, gdy wpada w kłopoty i całkiem nieźle krąży w kółko. Jest mi tak smutno, ponieważ wygląda na to, że wie, że nie powinien ' tego zrobić, ale po prostu może ' t, lub wygrał ' t, przestań to robić. To sprawia, że zastanawianie się, ” dlaczego? ” jest jeszcze trudniejsze, gdy ' jest mniej więcej wszystko, co powie także w tych dyskusjach.
- @JaneTaeKwonDo: nasz syn ma zaledwie 3,5 roku, więc jeszcze trudniej jest mu się wypowiedzieć w takiej sytuacji, jednak wydaje się, że używa ” ponieważ nie ' nie chcę ” jak wymówki – to ' to naprawdę dziwne.
Odpowiedź
Cieszę się, że jesteś zaniepokojony zachowaniem twojego syna, pokazuje, że jesteś na piłce i opiekuńczy. Jestem nauczycielem szkoły podstawowej (32 lata), rodzicem i dziadkiem i proponuję zasięgnąć profesjonalnej pomocy. Dwie z twoich uwag są szczególnie niepokojące: Fakt, że twój pięcioletni syn ma trudności z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego, może wskazywać na problemy, którymi należy się zająć wcześniej niż później. Drugi to fakt, że twój syn nadal krzywdzi zwierzęta (to NIE jest coś, co robi większość małych dzieci), chociaż nie mówisz, jak je rani, to jest duża czerwona flaga podczas pracy z dziećmi / opieki nad nimi, że istnieją obawy . Uważam, że powinieneś zacząć od swojego pediatry, bądź z nim szczery, a oni mogą skierować Cię do specjalisty.
Komentarze
- Autor: ” raniąc zwierzęta, ” Mam na myśli to, że traktuje ich trochę zbyt brutalnie. Trzyma je lub podnosi za nogę lub w inny niewygodny sposób i ściska je zbyt mocno, na tyle, że zwierzę jęczy. Łapiemy go w tych zachowaniach i natychmiast go poprawiamy i / lub usuwamy zwierzę, więc myślę, że wie, na jakie zachowania ' nie pozwalamy. ' musieliśmy odebrać jego ” przywileje szczeniaka ” naszemu psu, ponieważ obchodził się z nią tak brutalnie. ' nigdy nie widziałem, żeby uderzył lub znęcał się nad zwierzęciem. Dziękuję, że ' ma wkrótce odbyć coroczne badanie fizyczne, więc planuję omówić te sprawy z jego pediatrą.
- @JaneTaeKwonDo To nie jest normalne zachowanie – w wieku 5 lat dziecko powinno być w stanie zaobserwować u zwierzęcia tak oczywisty dyskomfort i nie powtarzać zachowania. ' jest funkcją świadomości społecznej i empatii, które są obecnie zwykle rozwijane. Zdecydowanie polecam skorzystanie z porady Laurela ' i zasięgnięcie profesjonalnej oceny. (Nawiasem mówiąc, chwytanie zwierzęcia za jedną nogę jest znęcaniem się).
- @JaneTaeKwonDo Nigdy nie sugerowałem, że Twoje dziecko zachowuje się z nienawiści lub by czerpać radość z zadawania bólu – to nie znaczy, że nie ' nie znęcał się nad zwierzęciem. Dzieje się tak zazwyczaj z powodu niezdolności do rozwinięcia odpowiedniego do wieku poziomu świadomości społecznej (tj. Twoje dziecko ' nie rozumie, że rani zwierzę) lub empatii (tj. Twoje dziecko nie ' nie rozumiem, że zwierzę ma uczucia i może zostać zranione). Obydwa te problemy są lepiej rozwiązane wcześniej niż później i mogą wyjaśniać, dlaczego nie ' nie reaguje odpowiednio na dyscyplinę …
- …Na przykład dziecko pozbawione świadomości społecznej może nie rozumieć różnicy między mówieniem a odpowiednią interakcją (nie ' nie wie, kiedy odpowiada, więc nie może ' nie być karanym, aby tego nie robić). Połączenie niewystarczającej świadomości społecznej i / lub empatii, braku odpowiedniego kontaktu wzrokowego itp. Może wskazywać na wszystko, od upośledzenia uczenia się, przez autyzm, po zaburzenie psychologiczne, a bez eksperta oceniającego twoje dziecko nie ma sposobu, aby dowiedzieć się, co ' jest źle (warunek wstępny do naprawienia tego).
- Ja ' oznaczyłem to jako odpowiedź, ponieważ jego zachowanie wydaje się być niektórymi częściami ” normalnymi dziecięcymi rzeczami ” i innymi częściami ” może powinieneś porozmawiać kogoś o tym. ” Jego zachowanie coraz bardziej skłania się w stronę tej drugiej kategorii i potrzeba znalezienia sposobu na skuteczne zdyscyplinowanie go (ponieważ wydaje się odporny na wszystkie tradycyjne typy) staje się jeszcze ważniejsza, ponieważ jesienią zaczyna się dla niego szkoła. W przyszłym tygodniu będę rozmawiać z jego pediatrą, więc ten wątek był pomocny w zebraniu wszystkich ważnych spraw, które trzeba jej przekazać. Dzięki.
Odpowiedź
Czy próbowałeś nawiązać więź ze swoim dzieckiem i rozwinąć pozytywne relacje?
Wszystko, co mogę usłyszeć z Twojego posta, to to, że próbowałeś go skrzywdzić – od odebrania przywilejów na rzecz fizyczności. Jeśli wszystko, czego go uczysz, to tego, że kiedy jesteś większy, możesz zranić kogoś mniejszego. czy jeszcze nie rozwinął empatii dla rzeczy mniejszych od niego? (Dla przypomnienia, nie sądzę, aby trzymanie zwierząt zbyt ciasno brzmiało szczególnie typowo, po prostu nie sądzę, że zrobiłeś cokolwiek, by go nauczyć inaczej).
Zamiast uczyć go, jak krzywdzić ludzi mniejszych od ciebie, ucz go umiejętności społeczno-emocjonalnych poprzez wzorowanie się na nich. Kiedy doświadcza szacunku, zaufania, słuchania, empatii, współczucia itp., będzie mógł sam je rozwinąć.
Zamiast karać go, zadawaj mu pytania (z prawdziwą ciekawością i szacunkiem!):
„co się z tobą działo [w tej sytuacji]?”
„czy czujesz, że ludzie lepiej Cię słyszą, kiedy krzyczysz? „
” co się stało, że opuściłeś dziś park, nie mówiąc nam o tym? ”
Spróbuj także użyć nieoceniających stwierdzeń„ Zauważam ”, aby pomóc mu nauczyć się zastanawiać się nad własnym zachowaniem bez polegania na innych osądzanie go (kto go ukarze / pochwali, kiedy będzie miał 25 lat ??), a to pomoże mu poczuć się widzianym i słyszanym !!!!!
„Zauważyłem, że próbowałeś użyć wewnętrznego głosu najpierw w domu twojego przyjaciela „„ Zauważyłem, że dzisiaj wydajesz się dość zdenerwowany ”„ Zauważyłem, że nie jadłeś dzisiaj dużo ”„ Zauważam, że bardzo ciężko pracujesz, aby zbudować tę strukturę lego ”
Polecam Pozytywną Dyscyplinę, ponieważ potrafisz dbać o środowisko domowe, które jest miłe i stanowcze. Nauczy cię, jak nauczyć go umiejętności społeczno-emocjonalnych niezbędnych do uczestniczenia w wzajemnie szanującym się, spokojnym środowisku rodzinnym i wyposaży cię, gdy wkracza do szkoły i poza nią.
Pozytywna dyscyplina jest zakorzeniona w psychologii Aldlerowskiej i uważa, że wszystkie dzieci (i dorośli) poszukują poczucia przynależności i znaczenia. Czy dajesz mu okazję, by poczuł się częścią Twojej rodziny? I czy dajesz mu możliwość poczucia się ważnym? (prace specjalne, prośba o pomoc itp.)
Aby zobaczyć, jak to wygląda w rodzinie, zajrzyj na poniższy blog (jej syn też jest w wieku Twojego syna i jest szczególnie porywczy): Czy możemy to przytulić . To zabawne i szybkie do przeczytania!
Pracowałem z dziećmi w gangach, uchodźcami, dziećmi ze specjalnymi potrzebami , dzieci, które wszyscy „wyrzucili”, a najlepszym sposobem na to, by coś zmienić, jest zaprzestanie poszukiwania kontroli i rozpoczęcie poszukiwania połączenia. Dziecko o silnej woli i porywczości to dar.
Odpowiedź
Chciałbym tylko wspomnieć o kilku uwagach z książki Nurture Shock . Przegląd odpowiednich badań dotyczących lania sugeruje, że jest ono szkodliwe, gdy jest używany jako specjalna kara ostatniej szansy. Wiem, że twoje pytanie nie dotyczy przede wszystkim bicia, ale mam nadzieję, że te informacje mogą być pomocne przy podejmowaniu decyzji, czy i jak lanie będzie częścią twojego dyscyplinującego stylu. Oto fragment (podkreśla w oryginale ):
W kulturze, w której lanie jest akceptowaną praktyką, staje się ” czymś normalnym w tej kulturze, gdy dziecko robi coś, czego nie powinien. ” Nawet jeśli rodzic może dać klapsa swojemu dziecku tylko dwa lub trzy razy w życiu, jest to traktowane jak zwykłe konsekwencje. W czarnej społeczności, której badał Dodge, lanie było postrzegane jako coś, przez co przeszło każde dziecko.
Z drugiej strony, w białej społeczności, którą badał Dodge, dyscyplina fizyczna była przeważnie niewypowiedzianym tabu. Został zachowany tylko na najgorsze przestępstwa . Rodzic był zwykle bardzo zły na dziecko i stracił panowanie nad sobą. Ukryta wiadomość brzmiała: ” To, co zrobiłeś, jest tak zboczone, że zasługujesz na specjalną karę, jaką jest lanie. ” Oznaczało to dziecko jako kogoś, kto stracił swoje miejsce w tradycyjnym społeczeństwie.
To też nie jest tylko biało-czarna sprawa. Badanie konserwatywnych protestantów na Uniwersytecie Teksańskim wykazało, że jedna trzecia z nich klapsy swoje dzieci trzy lub więcej razy w tygodniu , w dużej mierze zachęcone przez książkę Dr. Jamesa Dobsona Focus on the Family. Badanie nie wykazało żadnych negatywnych skutków tej kary cielesnej – właśnie dlatego, że została przekazana jako normalna.
Wniosek był następujący:
Dzieci odstraszają swoich rodziców „bardziej niż sam kłótnia lub dyscyplina fizyczna.
Możesz przeczytaj całą sekcję bezpośrednio w książkach Google , jeśli jesteś zainteresowany.
UPDATE
Od kiedy napisałem ten post, miałem jeszcze kilka lat doświadczenia jako rodzic, a jako rodzic znacznie mniej niż doskonały. W tym czasie doszedłem do wniosku, że pomimo moich najlepszych intencji, klapsy są szkodliwe dla mojego dziecka i obecnie nie są używane w naszym domu (z jedynym możliwym wyjątkiem, który został bardzo jasno wyjaśniony mojemu synowi, dotyczący znęcanie się nad kotami – a on dobrze je traktował).
W innym domu, w którym rodzice są dużo lepsi ode mnie, widziałem klapsy. Ale ja nie jestem wystarczająco dobry, by używać go właściwie – mój syn ze strachu reagował na lanie, mimo że minęło wiele miesięcy od ostatniego razu. To dało jasno do zrozumienia, że musiało po prostu odejść jako opcja.
Więc weź powyższe badanie z przymrużeniem oka.
Komentarze
- O mój Boże plus milion za przeczytanie tej książki ! ' czytam to teraz! Nie ' nie wiem, dlaczego jako kultura zdecydowaliśmy się uderzyć nasze dzieci, nauczyć ich nie bić. Zastanawiamy się, dlaczego mamy taki problem z zastraszaniem ?!
- Szczerze mówiąc, jako dziecko mogłem poważnie skorzystać z pomocy instruktażowej, aby uderzyć inne dzieci. otrzymane (w wieku 5 lat zostałem uderzony 60 razy drewnianą łyżką, jak obliczyła moja 12-letnia siostra) nie ' nie nauczył mnie, jak uderzać nauczył mnie nigdy nie walczyć . W wieku 12 lat w końcu walczyłem fizycznie z moimi oprawcami i to był pierwszy raz, kiedy ktokolwiek pomyślał dwa razy o zrobieniu ze mnie brutalności. Szczerze myślę, że trochę pomieszałeś. To nie ' t trafienie to koniecznie problem. To ' to dziecko otrzymuje miłość i zasoby, których potrzebuje.
- A moja odpowiedź brzmi: nie ' myślę, że bicie to miłość i zasoby, których potrzebuje dziecko.
- Możesz mieć rację. To oczywiście mnie skrzywdziło. Po prostu nie ' nie uważam, że ” trafienie jest złe ” to dobra zasada globalna sztywno przestrzegać. Próbowałem również pokazać, że uderzanie faktycznie może być skutecznym sposobem nauczenia dzieci, jak nie bić, i że ” NIGDY nie trafia ” reguła może faktycznie być szkodliwa dla dziecka – to była dla mnie. Nie ' nie czekałbyś i nie pozwalał dorosłemu dorosłemu walić się w twarz, a dzieci nie powinny ' tolerować bycia uderzone przez inne dzieci. Być może najbardziej kochającą rzeczą, jakiej potrzebują niektórzy łobuzi, jest kilkakrotne uderzenie.
- Zgadzam się z tobą. Jednak nie ' nie sądzę po prostu nazywać tego ” uderzając ” i myśląc, że to się kończy dyskusja ma sens – zrobienie tego jest ” rozumowaniem przez insynuacje „. Ryzykując, że się powtarzam, możesz nauczyć swoje dzieci, aby nie biły, uderzając (może to być lub nie być właściwe). Możesz też nauczyć swoje dzieci uderzania bez uderzania (i może to być odpowiednie lub nie).
Odpowiedź
Wiele z tych samych zachowań spotkałem naszego syna, chociaż w przypadku innych jego zachowanie jest zazwyczaj po najlepszej stronie i otrzymujemy pochlebne raporty od innych, czasami w domu dostajemy jedne z najgorszych. Przeważnie wygląda to na normalne zachowanie pięciolatka i chociaż mamy młodszego, czasami myślałem, że to głównie z powodu młodszego brata mieliśmy złe chwile.Generalnie wydaje się, że jest to problem z nastawieniem / złością, kiedy mówimy „nie” czemuś i to sprawi, że mój syn się wyłączy, robimy sobie przerwę, zabawkę i tak dalej, ale nie wydaje się, aby zmieniało to zachowanie czasy. Naśladujemy zachowanie, które chcemy, i czasami podkreślamy, że musi on dać dobry przykład swojemu bratu, ale wiele razy uzyskujemy „nastawienie”.
Mogę zwrócić jego uwagę głośnym, surowym głos, a to czasami przestraszy go na tyle, by zwrócić na nas uwagę lub przerwać to, co robi. Spędziłem też trochę czasu na osiągnięciu jego poziomu, ale spraw, by spojrzał na mnie trochę i spróbował sprawić, by zrozumiał, co robi źle. Wiele razy rezultatem są ograniczone wybory, możesz to zrobić lub nic, albo jakaś opcja, która daje to, czego chcesz, i trzymaj się tego – dzieci mogą próbować cię zmęczyć i myślę, że pod pewnymi względami wszyscy robiliśmy to samo, gdy byliśmy młodzi i próbowaliśmy się wzbogacić.
wspomniałeś o tym, co bym zrobił:
- Wrzeszcząc w miejscach publicznych, przyprowadź go do domu lub do samochodu, chyba że się zatrzyma. Siedziałem w samochodzie w sklepie, czekając na żonę, kiedy źle się zachowywał, po kilku przypadkach to ustało. Daję jedno ostrzeżenie: stwierdzam, że mój syn przez krótki czas skupia się na ostrzeżeniach, a potem mamy karę, w przeciwnym razie traktuje to jako okazję do kontynuowania.
- Ucieczka, te same opcje. Chociaż gdyby tak dalej, to pewnie chciałbyś kupić szelki dla dzieci, osobiście ich nie lubię i uważam, że są okropne, ale kilka razy robiłem to z moim najstarszym, gdy był młodszy. Po drugim wyjściu nigdy więcej nie zbłądził.
- Odmowa i brak szacunku kończy się chwilą, a kiedy zaczyna mówić, uciszam go, nie głośno, ale surowo, tylko uciszając lub „nie mówię”. Zauważyłem, że powiedzenie „zamknij się” lub pewne wariacje miały na mnie negatywny skutek.
- Raniąc zwierzęta, których nigdy nie widziałem, chociaż w wielu przypadkach jest to czerwona flaga, może możesz wyjaśnić, co masz na myśli przez to. Mimo to spróbuję, aby szanował zwierzęta i był miły lub trzymał go z daleka od nich.
- Powtarzanie, to jest miejsce, w którym możesz walczyć z wolą. MUSISZ tak trzymać się inaczej, kiedy ustąpisz oni to wykorzystują. Zrobiliśmy to w kilku sprawach z moim najstarszym w zeszłym roku i nadal staramy się, aby wrócił na właściwą drogę do pomagania i wykonywania obowiązków domowych. Pozwoliliśmy mu się poślizgnąć kilka razy, a potem było tak, jakby zaczęło się od nowa. To trudne, ale za każdym razem, gdy odpuszczasz, wydaje się, że wszystko się resetuje.
Mam nadzieję, że jest to dla ciebie chwilowe i możesz przez to przejść. Powodzenia!
Komentarze
- Wygląda na to, że nasi synowie mają podobnie silną wolę i tak, może to być problem złości lub nastawienia, odkąd powiedziano im o tym brak lub poprawione tylko napędza go do złego zachowania. Rozumiem też, co masz na myśli, mówiąc, że jest grzeczny, kiedy chce. Mój syn potrafi być dobrze wychowany i czuły, ale kiedy ' wyruszył (zwykle mówiąc nie), dzień jest całkiem niezły. Dziękuję za pomocne słowa.
- @JaneTaeKwonDo: to prawie to samo dla naszego syna (3,5 roku): może być niezwykle miły, uprzejmy, przyjazny i czuły, aw następnej chwili, jeśli coś nie jest taki, jakiego chciał lub oczekiwał, traci kontrolę i ' bardzo trudno jest wrócić do normalnej komunikacji i zachowania. Jednak w ciągu ostatnich miesięcy sytuacja znacznie się poprawiła i osobiście uważam, że pomogło mi również to, że zmieniłem swoje zachowanie i lepiej rozumiałem jego sytuację. …
- żeby wyjaśnić, co mam na myśli rozumiejąc jego punkt widzenia, ' zacytuję inny przykład J. Juula: rodzice chcą, aby ich dziecko śpi teraz we własnym pokoju, a nie w swoim łóżku. Dziecko jest sfrustrowane, ponieważ ” przez całe życie sypiam tutaj z tobą, a teraz nagle chcesz, żebym wyszedł i spędził noc sam. ” Tylko dla podkreślenia bardzo różnych punktów widzenia rodziców i dziecka.
- +1 za jasną i praktyczną reakcję! Jednak nie ' nie daj się zwieść ostrzeżeniom. Gdy dziecko wie, że (na przykład) publiczne krzyczenie nie jest w porządku, przestań ostrzegać i idź bezpośrednio do kary.
Odpowiedz
Zastrzeżenie: nie jestem lekarzem, psychologiem, psychiatrą ani nawet certyfikowanym doradcą. Chociaż nie mogę mówić w imieniu nikogo innego, założę się, że tego typu osoby nie czają się w witrynach takich jak ta, czekając udzielić bezpłatnej profesjonalnej porady medycznej komuś po drugiej stronie eteru. Jeśli jako rodzic myślisz, że musisz skonsultować się z profesjonalistą, zrobiłbym to i nie marnowałbym czasu na rady (nawet inteligentne i świadome) od zupełnie obcych osób.
Niektóre z tych rzeczy brzmią normalnie testowanie limitów.
Dodaj komentarz